Perfect fit?

Hallo allemaal,

nee, dit artikel gaat niet over broeken, maar over keuzes in het leven. Op het heden ben ik bezig met een 'impossible puzzle', een rode vlek waar enkel randjes van bekend zijn, en een 4-tal figuren in verweven zitten. De puzzel telt 298 stukjes, waarvan er zo'n 250 stukjes bijna identiek aan elkaar zijn. Je kunt deze 250 stukjes nog verdelen in 3 vormen, en daarna moet je maar kijken of je de puzzel in elkaar krijgt zonder hem door het raam te smijten. Van de week begon ik deze puzzel een beetje met het leven te vergelijken (misschien is de vakantie wat aan de lange kant). Ons leven is niet perfect, en afgelopen jaar al helemaal niet, en veel mensen zijn op zoek naar perfectie: de perfecte studie, de perfecte baan, de perfecte auto, het perfecte huis, etc. Hoe vind je die allemaal? En hoe zorg je ervoor dat je geen verkeerde keuzes maakt? Simpel: je vindt niet in 1 keer de perfecte auto, de perfecte baan en noem het maar op. Misschien trouwens ook wel hoor, er zijn genoeg succesverhalen, maar ook genoeg mensen die eerst 10 keer van baan wisselen voordat ze op hun 'perfecte' plek zitten. En dat is niet erg! Het is een investering in jezelf. Je komt er achter wat bij je past, en wat niet. Voor mij geldt precies hetzelfde. Je maakt fouten in je leven, maar je leert er ook van. En soms denk je de 'perfect fit' te hebben gevonden, maar blijkt 10 stukjes later toch dat het niet zo'n 'perfect fit' was. Je moet het puzzeltje deels weer afbreken, om daarna op zoek te gaan naar de nieuwe 'perfect fit'. En soms is jou persoonlijke 'perfect fit' onbereikbaar. Mijn perfecte carrière zou er namelijk als volgt uitzien: 1 dag (saxofoon)les geven, 1 dag als verpleegster werken, 1 dag in de horeca werken, 1 dag mijn eigen koekjeswinkel runnen en 1 dag vrijwilligerswerk doen bij de oudere mensen. Je snapt het wel, zo veel losse banen is nou niet heel handig. En moet ik dan nog 3 opleidingen gaan volgen (voor verpleegkundige, horecamedewerker en ondernemer)? Het moet natuurlijk ook een keertje klaar zijn met al het leren en studeren. 

Vroeger, zegmaar voor de zomervakantie, dacht ik dat ik graag dirigente wilde worden. Lekker voor een orkestje staan zwaaien, mijn eigen draai aan de muziek geven, fantastisch repertoire uitzoeken etc. Na de zomervakantie ben ik een tijdje dirigente geweest bij een jeugdorkest. Ik kan er van alles over zeggen, maar dat was absoluut geen 'perfect fit'. Ik kon meteen voor mezelf bepalen dat ik hierna in ieder geval geen 4 jaar directie wou gaan studeren. Kon dat ook meteen weer van het wensenlijstje af. 

Wat ik dan wel ga uitvoeren? Top secret, maar ik heb mezelf in ieder geval al voor plan A ingeschreven. Of ik een plan B ga toevoegen weet ik nog niet. Is plan B namelijk wel wat ik wil? Of als plan A niet lukt, kan ik dan beter geen tussenjaar nemen, extra veel werken en kijken wat mijn hoofd mij dan brengt? Een beetje rust kan een mens namelijk best goed doen, en tot leuke inzichten leiden. Het afgelopen Covid-19 seizoen was dan ook niet alleen maar negatief. Ik vond het stiekem wel lekker. Maar ik ben ook niet zo van de drukke plekken en veel mensen. Natuurlijk mis ik de interactie en gesprekken op school, op het werk, maar het bracht ook wel veel rust, rust die ik al heel lang heb gemist. We moeten namelijk aldoor presteren: op het werk, op school of als we hobbymatig bezig zijn. Vanaf maart viel er dus een last van mijn schouders af. En nu? Nu kan ik de komende 10 jaar weer knallen (tenzij er meerdere slapeloze nachten zich opstapelen, dan is het meer een week die ik aankan ;) ).

Door alle rust, regelmatigheid en tijd om te poetsen, raakte ik langzamerhand van mijn schouderklacht af. EINDELIJK na 1,5 jaar is het dan zover dat ik precies weet wat ik moet doen. Met vele dank aan de fysiotherapeut in Joure en de fysiotherapeut in het UMCG. Oh ja, in het tijdbestek 16 maart - eind mei heb ik ook heel veel gesport, dat heeft natuurlijk ook bijgedragen aan het herstel (en niet aan mijn gewicht ;) )

2020 was dan een behoorlijk raar jaar voor velen, maar bracht voor mij ook een aantal 'perfect fits':

- ik heb het perfecte huisje met de leukste huisgenoot van Groningen gevonden, op een perfecte locatie in de stad.

- ik ben geswitched van altsax: van mijn trouwe Selmer naar een mooie Buffet Crampon Prestige. Heerlijk!

Natuurlijk ging er ook van alles mis, of maakte ik wat rare keuzes. Hieronder een paar voorbeelden:

- ik ging bij een pizzeria werken, wat 'wel' leuk was, maar ver, en dan ook VER onder het minimum uitbetaalde. 

- op onverklaarbare wijze was bari kapot, en dan ook echt kapot, soort van total loss.

- en tot overmaat van ramp liet ik een paar weken later ook nog de alt vallen (ja, je kunt rouwen om een saxofoon, maar gelukkig heeft de saxofoon het overleeft na 3 weken op de IC bij de reparateur)

- één van onze konijnen kwam te overlijden

En zijn dit nou echte wereldrampen? Nee, op dat moment wel voor mij, maar een aantal uur, of een aantal dagen, of een aantal weken is de ramp verdwenen, terwijl andere mensen veel grotere klappen te verwerken hebben (verlies van dierbaren, ziekte, verlies van baan, etc.)

Ook in negatieve gebeurtenissen zitten positieve puntjes, je moet ze alleen wel de ruimte geven om naar voren te komen.

Ik hoop oprecht dat jullie een fantastisch 2021 tegemoet gaan en flink wat dingen kunnen afstrepen van de bucketlist, maar niet alles hoeft perfect ;)

Nu wordt het echt tijd dat ik weer met die puzzel bezig ga, want die wil ik af hebben voordat ik zaterdag weer naar Groningen vertrek.

Lieve groetjes,

Ilse

Vakantiemenu en Q&A met de theelabels van Pickwick

Daar was ik weer! Na 4 weken niks te hebben geschreven, zit ik er klaar voor. Binnen handbereik een glas limonade, een zak popcorn (zelf in de magnetron gepopt) en voor straks de vragen van Pickwick. De afgelopen weken heb ik vaak de vraag gekregen: wat ga jij nou doen in de vakantie? Dus hierbij schets ik, wat ik denk te gaan doen in de vakantie:

Werken. Het standaard antwoord wat ik iedereen gegeven heb, en dus ook hier zal doen. Tsja, ik werk nog steeds bij die leuke pizzeria, voor 4 avonden in de week, en ik denk dat ik daar de hele zomer ook blijf bivakkeren. Inmiddels heb ik wel bedacht dat het geen goed idee is om na de zomer 3 avonden les te geven en daarnaast ook nog pizza's rond te brengen op de resterende avonden: er moet ook gesport en gestudeerd worden natuurlijk. En mocht ik menen dat ik echt nog een baantje ernaast kan hebben, wil ik wel een baantje hebben waar ik daadwerkelijk de handen uit de mouwen kan steken. Maar dat zien we later wel. Voor nu ben ik heel blij en dankbaar dat ik überhaupt een (vakantie)baan heb.

Toeterennnn. De school mag de komende 3 weken dan wel dicht zijn, er zal wel gestudeerd moeten worden! De afgelopen jaren kwam ik altijd van een koude kermis thuis als ik na een aantal weken het saxofoon spelen weer oppakte, dus voor deze vakantie vond ik het een goed idee om met mezelf af te spreken dat ik door de week in ieder geval elke dag een uurtje ga studeren. Zo kan ik misschien ook een klein beetje de schade van het afgelopen anderhalf jaar inhalen. Dus het is jammer voor de buren: ik blijf lekker toeteren.

En voor de rest, heb ik geen concrete plannen. Natuurlijk worden er wat (leg)puzzels gemaakt, mede ook door de verveling op het werk, die overtollige puzzelboekjes komen zo wel vol. Ik ben ook van plan weer eens wat te gaan bakken. Ik zal de oven hier toch een beetje moeten leren kennen, aangezien ik hier een gasoven heb, en dat ben ik niet gewend haha. Vandaag heb ik trouwens brownies gemaakt, uit een pakje notabene. Niet echt lekker, zit een raar chemisch smaakje aan, en ik geloof niet dat dat door de oven komt. Als het goed is, krijg ik ook nog eens bezoek van mijn broertje, en gaan we wat planken tegen de muur monteren. Misschien krijg ik dan ook zelf wat meer overzicht in de chaos die zich nu bij tijden voordoet. En om niet te vergeten: fietsen en wandelen. Ik vind het echt heerlijk om even de stad uit te fietsen, al ben ik soms wel wat bang dat een band lek raakt, of dat de ketting er af vliegt door trauma's in het verleden ;). Ook vind ik het lekker om even door Groningen te lopen alsof je een echte toerist bent (misschien ben ik dat nog steeds wel) en de kleine straatjes te verkennen. Ik moet zeggen dat dat natuurlijk veel leuker is als je dat met een vriend/vriendin doet. Overigens heb ik vandaag een multipack tijdschriften gekocht, dus als ik mij verveel, ben ik daar ook wel even zoet mee, en anders bestaan er altijd nog streaming platforms zoals Netflix.

Voordat je het weet is het weer tijd om les te geven, en ook zo leuk: dirigeren! Volgens mij heb ik dat nog niet verteld, maar vanaf komend jaar ben ik de nieuwe docent saxofoon in Uithuizen, en ook dirigente van het jeugdkorps aldaar. Echt een hele leuke, toffe uitdaging! Het nieuwe seizoen begint alweer op 17 augustus, dus de tijd vliegt, want dat is al over 1 maand!

Oke, in één van de posts die ik ooit geschreven heb, heb ik beloofd dat ik ook eens wat van die Pickwick vragen zou gaan beantwoorden geloof ik. Ik heb een aantal uitgezocht die perfect aansluiten op de denkkronkels die ik de afgelopen dagen/weken heb gehad.

Om te beginnen met; Wat is jouw favoriete genre boeken?:
Bij uitstek fantasy! Ik houd van de boeken van de Harry Potter Reeks, en kan ze elke keer wel weer herlezen. Toch vind ik de boeken van Suzanne Collins van de Hunger Games reeks ook mooi geschreven.

Wat kan jou echt ontroeren?:
Hiervoor moest ik even opzoeken wat er allemaal onder 'ontroeren' valt, en dat is dus best veel. Ontroering kan zijn om iets moois, maar ook om iets verdrietigs. Voor beide categorieën kan ik denk ik een heel boek schrijven, maar dat doe ik maar niet haha. Voor ontroering om iets moois: sommige (film)muziek kan mij heel diep raken, vooral als ik de muziek nog nooit eerder heb gehoord, en het mij dus compleet overvalt. Ik heb wel eens een moment gehad dat de tranen rolden vanwege de muziek, en het was niet eens live!
Ontroering om iets verdrietigs: dit is best persoonlijk, maar ik lees best wel veel artikelen via blogs en online tijdschriften, en dan kom je natuurlijk ook zielige verhalen tegen: kinderen die sterven, ouders die veel te jong sterven, en dat soort nare artikelen. Natuurlijk helemaal niet goed om te lezen, maar ik ben op de één of andere manier altijd benieuwd naar het hele verhaal. Het komt geregeld voor dat ik dus met de tranen in mijn ogen weer een artikel aan het lezen ben. De tranen staan mij soms ook in de ogen bij een ziekenhuisprogramma: 24 hours in A&E. Voor wie het programma niet kent: je krijgt een kijkje in de keuken op de spoedeisende hulp van het St. George's Ziekenhuis in Londen. En zoals dat overal ter wereld gebeurt op de SH, loopt het ook in dit programma niet altijd goed af met een patiënt. Dat krijg je dan aan het einde van het programma te zien/horen, en dan gaan bij mij de sluizen vaak ook even open.

En nu komen de meest persoonlijke en ingewikkelde vragen die combineerbaar zijn: Welke kans wil je nog eens grijpen? / Wat zou je nog eens willen leren / Durf jij je dromen te volgen:
Jullie krijgen nu iets van mij te weten, wat eigenlijk nog niet heel veel mensen weten. Sommige vriend(en)(innen) weten het, net zoals mijn ouders, broertje en andere familieleden, maar nu mag iedereen het weten.
Vroeger wou ik dokter worden, dokter voor kanker, want van heel dichtbij heb ik al meegemaakt hoe verschrikkelijk die rotziekte is, en dat er vaak genoeg nog geen goed einde is. Ik wist het volgens mij al op de basisschool, maar op de middelbare school kwam ik er al gauw achter dat het niet voor mij was weggelegd: ik kwam er achter dat het VWO/Gymnasium mij te hoog was gegrepen. Misschien als ik iets minder had gegamed in klas 1, dat het dan wel gelukt was om in 2 VWO te komen, maar ja, dat is achteraf. Het muzikale balletje begon rond de 2e/3e klas te rollen, en eind van de 3e klas wist ik al heel zeker: ik ging de muziek in. Waarin ik in de 1e klas nog had gezegd dat ik olympisch zwemster zou worden, en in de 2e klas had gezegd dat ik later een B&B in Frankrijk wou gaan beginnen, was ik nu heel zeker van mijn zaak. En ik ben ook nog steeds heel zeker van mijn zaak. Ik ben nog steeds heel blij met de keuze die ik gemaakt heb om naar het conservatorium te gaan. Maar wat kan ik nou met zo'n bachelor in de klassieke muziek? Ik gok dat ik nergens voor 30 uur per week aan de slag kan als docent saxofoon, en jeugdorkestjes dirigeren levert vast ook geen fantastisch inkomen op. Een aantal jaren terug (ik gok zo'n 5 à 6 jaar) heb ik een moodboard gemaakt of hoe ze zo'n ding ook maar noemen. In ieder geval, ik maakte van een schildersdoek een toekomst visie voor mezelf. In mijn muzikale carrière had ik een aantal doelen die ik wou halen, net zoals in het 'normale' leven. Een aantal heb ik al gehaald: ik heb de Havo afgerond, ben toegelaten tot het Conservatorium, heb een baritonsax, en thuis kregen we de beschikking over een elektrische piano. Tot nu toe gaat het leven dus best wel fantastisch. Een doel die nog in de 'muzikale' carrière staat, is dirigent worden van een groot orkest. Heel grappig, want ik heb dus een groot orkest van het internet geplukt, en mijn eigen hoofd boven op die van diens dirigent geplakt. Lachen! En dat doel, 'dirigent worden van een groot orkest', hangt nog steeds in mijn hoofd. Maar wat zijn de baten, en wat zijn de kosten? Zo'n tweede bachelor gaat flink meer kosten, en wil ik echt wel zo graag dirigent worden? En hoeveel moet ik dan studeren voordat ik daadwerkelijk een 1e/2e divisie orkest kan leiden? Om terug te komen op mijn vroegere doktersdroom: die is in duigen gevallen, maar ik blijf een enorme interesse houden in ziekenhuizen en verpleeginstellingen. Daarom gaan mijn gedachtes ook vaak richting een opleiding als verpleegkundige. Gisteren kwam ik overigens een vacature tegen die mij op het lijf geschreven leek: operatie-assistent. Helaas start de (interne) opleiding gedurende mijn laatste studiejaar, dus dat is een no-go. En dat kan ik dan niet meer combineren met mijn leerlingen en jeugdorkest, en dat vind ik eigenlijk ook doodzonde, want lesgeven is wel een grote passie voor mij. Gek hè, dat twee interesses zo wijd uit elkaar liggen? Anyway, hier gaan dus al een paar maanden flink wat gedachtes in rond. De éne keer lonkt het éne idee wat meer aan, de andere keer het andere idee. En dat is soms ook best frustrerend, want ik wil eigenlijk alles, maar ja, 'je kan niet alles hebben in het leven'. Ik durf mijn dromen in ieder geval zeker te volgen, en tot op heden heb ik dat ook altijd gedaan geloof ik. Jullie hebben in dit betoog kunnen lezen wat ik nog wil leren, en welke kans ik nog eens zou willen grijpen, maar waar ik echt voor ga kiezen na het afronden van de huidige opleiding: ik heb werkelijk nog geen flauw idee.

Liefs,
Ilse

het leven in Groningen!

Hoi allemaal,
het is alweer een tijdje geleden dat jullie iets van mij hebben gelezen. Jullie zullen misschien wel voorbij hebben zien komen dat ik weer kon beginnen met les geven in Heerenveen, en wellicht hebben jullie gezien dat ik weer naar Groningen ben verhuisd! Het waren even weken van aanpassen, verbouwen, heel veel opruimen, nog meer opruimen, en uiteindelijk ben ik elke dag nog steeds aan het opruimen; ik heb veel te veel spullen. Op het moment van schrijven zit ik midden in de tentamenperiode. Eigenlijk zou ik dus heel hard aan het leren en toeteren moeten zijn, maar op dit moment is de discipline op. Vandaag (20-06) heb ik de laatste filmpjes opgenomen voor mijn hoofdvak tentamen, en nu hoop ik dat ze er mee door kunnen. Maar laten we beginnen bij het begin: mijn verhuizing naar Groningen.

Eind februari vond ik een kamer waar ik per begin maart in kon. Dat vond ik natuurlijk fantastisch! Dus toen het eindelijk tot de sleuteloverdracht was, kon ik mijn blijdschap ook niet op. Er moest nog even wat geschilderd worden, en een week later zou ik er al in trekken! Wel geteld 3 nachten heb ik er geslapen voordat het zeer geliefde Corona virus Nederland in zijn/haar ban nam. Wat baalde ik! Toen heb ik heel bewust er voor gekozen om de eerste weken/maanden weer naar huis te gaan, want studeren op mijn kamertje, is dat wel zo'n goed idee? Na een week of 7/8 was ik er wel klaar mee. Ik was toe aan mijn eigen plekje, en ging op zoek naar een baan in Groningen. Nu was/is de werkeloosheid aanzienlijk gestegen doordat bijvoorbeeld horeca het personeel moest ontslaan. Ik heb me suf gesolliciteerd om een leuke bijbaan te vinden, en uiteindelijk heb ik er één gevonden: bij een pizzeria in Groningen. 2 avonden per week ben ik aan het bezorgen, en 2 avonden in de week ben ik de 'receptioniste'. Het werk stelt niet heel veel voor vind ik, en het is niet echt intens voor mijn schouder, dus de revalidatie lijdt er niet onder. Zodra ik zekerheid had dat ik de baan had, heb ik mijn spullen gepakt en ben ik vertrokken naar Groningen. Ook school ging langzaam weer open voor studenten om te kunnen studeren, dus daar hoefde ik ook niet over in te zitten. Inmiddels zit ik er al weer bijna 5 weken en heb ik het over het algemeen erg naar mijn zin. Ik probeer een routine te vinden voor het studeren, sporten, eten, werken etc. Het werk is hartstikke leuk, maar ook zeer onregelmatig: soms heb ik om 20.00 warm eten, soms pas om 22.00. Dat was even slikken en wennen, want ik kom van de '17.00 warm eten' mentaliteit. Met een ietwat strak regime heb ik mezelf in 2 weken kunnen installeren op laat eten.

Natuurlijk gaat school gewoon door, of nou ja, 'gewoon': sommige leraren geven online les en sommige leraren geven wat opdrachten om thuis uit te voeren en later weer digitaal in te leveren. Ook de tentamens gaan door, alleen dan digitaal. Dus ik kan als ik wil 100 x pimpin' inspelen totdat ik een goede take heb, maar aangezien ik na 1x doorspelen al half dood ben en zo snel mogelijk onder de douche wil, blijft het bij 1 of 2 takes. Niet met zijn allen in een muf lokaal, maar met het raam open genietend van frisse lucht, en ondertussen een korte break inlassen om thee te zetten: het kan nu!

Ik geniet ontzettend van de vrijheid die ik nu heb: niemand die doorheeft of ik de hele dag fanatiek voor school bezig ben, of de hele dag op de bank heb gehangen. Ik kan wel verklappen: ik heb nog niet een hele dag op de bank gehangen (ondanks dat het een hele fijne bank is, het is een hoekslaapbank), want dat kan ik toch niet als ik nog een to-do lijstje heb waar je u tegen zegt.

Vandaag kwam ik er wel achter dat ik iets ontzettend mis: puzzelen. Het maakt mijn hoofd leeg, en ik ben even een soort van creatief bezig. De eerste beste keer dat ik dus weer bij mijn ouders ben, pleeg ik een aanslag op de collectie puzzels en moet ik maar zo'n puzzelrolmat meenemen.

Verder verplicht ik mezelf om wat meer fruit te eten en 's avonds wat meer groenten te eten. Werken in een pizzeria is hartstikke leuk, maar 4x per week pizza of pasta is nou niet echt heel gezond en gevarieerd vind ik. Ook heb ik van de week mijn eerste rondje 'hardgelopen' in het Noorderplantsoen (daar woon ik zo bijna in), en wel om 8.00 's ochtends op zondag! Dat was een energieke start van de dag, en ik hoop deze sportieve zondagochtend trend door te kunnen zetten de komende weken.

Ik geloof dat ik er maar een eind aan brei, dan kan ik zo beginnen met het koken van een recept van Lekker en Simpel: een mexicaanse rijstschotel met gehakt!

Geniet van het mooie weer, en tot een volgende keer!

Groetjes,
Ilse

Het afgelopen jaar in 1634 woorden

Lieve allemaal,
daar was ik weer! Een nieuwe blog, waarin ik terugkijk op het afgelopen jaar. Dit doe ik niet alleen voor mezelf en jullie dit keer, maar ook voor een opdracht van school, genaamd Presentation & Organisation. Ik wil jullie graag meenemen in het afgelopen jaar, laten we zeggen vanaf maart 2019. Misschien komen sommige verhalen jullie al bekend voor omdat ze gedeeltelijk of zelfs helemaal al in een andere post zitten. Scroll dan vooral lekker verder :)

Het is maart 2019. Ik heb net te horen gekregen dat ik mee mag spelen in het Prins Claus Concert waarin we Rhapsody in Blue gaan spelen. Yes! Dat wordt lekker studeren op bari en alt. Maar is dat eigenlijk wel zo lekker? Volgens de fysio heb ik een blessure aan mijn schouder, en dat wil ik ook best geloven: het doet ontzettend zeer om een aantal uur per dag te spelen en daarnaast te reizen en huiswerk te maken. Maar ik heb zo ontzettend genoten van de voorbereidende repetities en de concerten, dat ik de pijn even aan de kant zette. Op 11, 12 en 14 april hadden we de concerten op school, in Tivoli en in de Oosterpoort. Mooie zalen om even te toeteren :) In dat zelfde weekend was er ook nog eens bregepop en was ik aanwezig bij de studiedag van de Jouster Fanfare, waar ik op dat moment nog bij speelde. Ik kan je vertellen, op 15 april was ik gesloopt, van onder tot boven en van links naar rechts. Maar alles voor de fun, alles voor de opleiding en alles voor de club.

Het is mei 2019. Dat stomme schouder wil maar niet over, en inmiddels ben ik bij de 3e therapeut belandt. Na 2 fysiotherapeuten werd het tijd voor een mensendieck. Nog meer oefeningen, beetje naar mijn speelhouding staren, maar het hielp niet. De stress sloeg toe, want ik speelde al een paar weken maar halve repetities mee, en in Juli was er weer Simmerproms! En dat studeren voor school, dat ging ook niet zo lekker, soms gewoon helemaal niet. Daarom besloot ik een corticosteroïden spuit in mijn schouder te laten zetten. Want zoals de huisarts zei: het zal wel een ontsteking zijn. En ik mocht gewoon alles doen wat ik wou. Inmiddels was ik al een paar weken aan de slag als medewerker bij een snackbar, wat hartstikke leuk en gezellig was, maar op sommige momenten ook loodzwaar. En toch huppelde ik een soort van vrolijk verder op school. De tentamens kwamen er weer aan, en dat betekende dat er weer wat meer geleerd moest worden. En er moest natuurlijk heel veel gestudeerd worden. Ik schakelde een aantal versnellingen hoger, en had maar 1 doel voor ogen: alles halen en dan uitgebreid vakantie vieren. Dat slaagde op een enkel vak na, dus de vakantie werd lekker gevierd met vriendinnen in Brabant.

Het is eind augustus 2019. Ik word knettergek: het schooljaar begint weer bijna, en ik heb nog steeds last van mijn schouder tijdens het spelen, terwijl ik 8 weken rust heb genomen! 8 HELE WEKEN. Ik besloot wat meer research te doen naar een fysiotherapeut die gespecialiseerd is in schouderproblematiek, en jawel hoor, er was gewoon 1 in Joure. Daar heb ik het fysiotraject voortgezet. Inmiddels had ik mijn baan bij de snackbar opgezegd, want ik wou weer graag het huis uit. En om elk weekend naar huis toe te vliegen, dat was niet zo'n goed idee vond ik. Na een aantal weken school speelde ik mee met de Bachdag in Grou met het Saxofoonorkest o.l.v. Karl Veen, echt een hele leuke ervaring om daar eens mee mee te spelen. Daarna kwam er een vraag vanuit de Jouster Fanfare of ik wou invallen tijdens Proud on Stage. Ik kan geen nee zeggen, en nam het aanbod aan. Het waren 2 prachtige concerten, met heel veel choreografie, ook door ons als orkest. Strak in één lijn lopen blijkt moeilijker te zijn dan dat ik van te voren dacht. Je moet namelijk niet alleen op je muziek letten, maar ook op wat je buurvrouw/buurman doet aan bewegingen. Dit is natuurlijk wel geoefend van te voren, maar toch blijft het spannend op het podium. Ook voor het theaterconcert op 8 december in Sneek had de JF mij gevraagd. En natuurlijk kon ik weer eens geen nee zeggen. Het was een behoorlijk pittig repertoire met onder andere 'The Days of Anger' en 'Libertadores'. En in die week daarvoor hadden we de kamermuziekweek. Dit jaar mochten wij als 3e jaars het 1e semester organiseren, en ik gaf mij op voor de groep die zich bezig hield met de 'logistieke planning'. Ik nam het maken van het rooster op mij, en weigerde hulp van anderen. Dat had ik beter niet kunnen doen. Want de laatste weken waren opeens wel heel hectisch en stressvol met annuleringen, omzetten van concerten, omzetten van beoordelende docenten etc. En dan komt daar nog een concert boven op in het weekend. Goed geregeld weer allemaal.

Als klap op de vuurpijl vond de fysiotherapeut dat ik misschien beter een tijdje niet saxofoon moest gaan spelen, en misschien sowieso even een tijdje niet naar school. Dan kon ik wat meer rust in mijn hoofd creëren en mij eens echt gaan focussen op het herstel, want dat ging nog steeds niet zo goed. Dit maakte mij natuurlijk helemaal gek, dus ik besloot weer eens wat research te doen, en wat blijkt: er is gewoon een heuse muziekpoli in het UMCG.

In januari vond het eerste gesprek plaats op de muziekpoli. We kwamen tot de conclusie dat er geen sprake was van een ontsteking, maar dat die spiergroep gewoon niet sterk genoeg was om die saxofoon de hele tijd te dragen. Idioot, niet? Ik was er kapot van. Ik heb bijna een compleet jaar weggegooid door niet te trainen, en alleen af en toe te zwemmen om de conditie op peil te houden. Dit was tevens ook de eerste stagedag van de externe stage. Je kunt je misschien wel voorstellen dat ik daar niet echt super vrolijk zat.

De eerste vervolgafspraak in het UMCG was een maand later. In de tussentijd ging ik nog met vriendinnen een weekje naar Ameland, wederom een vakantie zonder saxofoon. De vervolgafspraak bestond uit een gesprekje met de psychomotorisch therapeut (ik vind het echt een hele chique benaming, had er ook nog nooit van gehoord) en een bezoekje aan fysiotherapeut nummer 5! Bij de fysio gingen we meteen los met allemaal oefeningen (nog meer oefeningen) en daar kon ik weer mee aan de slag. Intussen was ik ook eindelijk klaar met de zoektocht naar een kamer, want ik sloeg er 1 aan de haak, midden in de stad voor een leuke prijs. Per 4 maart kon ik in de kamer terecht. En daar had ik natuurlijk ontzettend zin in!

Het begin van maart was echt gekkenhuis. Ik was aan het verhuizen (ook mentaal), had repetities met een saxofoonorkest van de externe stage en met de JF, en op school werden er ook de nodige uren besteed. Ook kwam Corona steeds meer in beeld. De vraag was hoe lang we nog zonder lockdown kwamen te zitten. Het antwoord was: niet lang. Gelukkig kon ik nog 3 hele nachten in Groningen doorbrengen voordat we noodgedwongen thuis kwamen te zitten. Ik maakte de keuze om weer naar mijn ouders te gaan, zodat ik daar (bijna) ongestoord kon gaan studeren. Alles viel weg, en dat maakte het soms best moeilijk. Niet alleen gingen concerten niet door en mocht ik per direct geen les meer geven, ook gingen de fysiotherapeutische behandelingen niet door, waardoor het herstel bleef haperen. Om dat tegen te gaan heb ik weer contact opgezocht met de fysio in Joure (ik was echt net een week bij haar weg) om met haar verder te werken aan het herstel. Wonderbaarlijk genoeg mocht ik op de praktijk komen voor 'afstand' training en konden we zo verder. En dat ging heel goed. Ik ging uit mezelf ook meer sporten (het werd ook steeds mooier weer) en dat wierp zijn vruchten af in het herstel. Daarom hebben we nu eerst het avontuur in het UMCG weer afgesloten, en gaan we kijken hoe het komt als ik straks weer fulltime op school zit en aan het werk ben. Daar is nu mooi de tijd voor. Ondertussen zaten we als saxofoonklas niet stil, en organiseerden we een livestream evenement waarbij iedereen een stuk speelt vanuit de woon/slaap/studeerkamer. En het leuke is: ik speel weer bari! Na echt maanden in de koffer gelegen te hebben, heb ik hem er weer rustig bij gepakt en ben ik begonnen met het instuderen van Pimpin', een heel leuk stuk met tape (audiobegeleiding). Maar zo hoog als mijn motivatie de eerste weken was, zo laag zinkt de motivatie in de weken na het concert.

Het is meivakantie. Ik stel mezelf de deadline om alle filmpjes in de vakantie af te maken, zodat ik daar niet meer over in hoef te zitten. Filmpjes voor projecten en filmpjes voor kamermuziek. Echt vakantie, dat zat er niet in. De week daarna volgt de eerste toets in dit nieuwe 'corona tijdperk'. Of nouja, een diagnostische toets. Inmiddels ben ik het thuis zitten zo zat geworden, dat ik opzoek ben gegaan naar een baantje. Gisteravond heb ik mijn eerste dienst gehad bij een pizzeria in Groningen, en dat betekend dat ik (eindelijk) weer terug verhuis naar het mooie Grunn. De school gaat ook weer gedeeltelijk open, dus er zal vast gelegenheid zijn om te studeren. En anders moet ik mijn huisgenoten maar even storen voor een paar uur per dag.

Het voelt fantastisch om weer op de goede weg te zijn, zowel met dat stomme schouder als met alle corona-problematiek.

Ik geloof dat dit eerst wel weer genoeg leesvoer is.

Stay safe, stay healthy!

Groetjes
Ilse

Foodblog: Plaatpizza met pulled chicken en goedgevulde brownies!

Hallo allemaal, daar was ik weer!
Vandaag een foodblog met 2 recepten die bij ons herhaaldelijk gemaakt worden. Soms krijg ik op mijn foto's via facebook of insta de vraag hoe je het maakt. Nou bij deze! Beide recepten heb ik van een andere site/tijdschrift, maar ik heb ze zo hier en daar wat aangepast voor ons thuis. Eerst heb ik het recept voor de plaatpizza met pulled chicken:

Recept voor 3/4 personen
Tijd: reken maar een uurtje

Benodigdheden:
- 400 gram kipfilet (zelf haal ik altijd blokjes kipfilet, in plaats van een stuk)
- 100/150 ml barbecue saus
- 2 rode uien
- 1 paprika
- 1 rol pizzadeeg (je kan natuurlijk ook zelf pizzadeeg maken, maar ik haal voor dit recept altijd een rol kant en klaar deeg met een potje tomatensaus in het zelfde pakket)
- klein zakje rucola sla
- zakje geraspte kaas (naar smaak, wij gebruiken altijd belegen kaas)
- bakplaat
- bakpapier

Bereidingswijze:
Kook de kipfilet in een grote pan met water totdat de kip gaar is. Als je een groot stuk kipfilet hebt kan dit zomaar 15 minuten duren, bij blokjes kipfilet ongeveer 8-10 minuten, maar dat verschilt natuurlijk per pan, fornuis, kip, etc.

Ondertussen kun je de oven alvast voorverwarmen op 180 graden. Ook kun je alvast beginnen met het snijden van de paprika (in repen of blokjes naar wens)en de uien (in ieder geval 1 fijngesneden).Vervolgens ga je die gekookte kip uit elkaar plukken. Dat kun je doen met 2 vorken, maar het kan ook met een mixer.
In dit prutje gekookte kip mag je nu de barbecuesaus toevoegen en de fijngesneden rode ui.

Als dit allemaal goed door elkaar zit kun je beginnen met het 'optuigen' van de pizza!

Je pakt de bakplaat en legt daar een vel bakpapier op. Vervolgens maak je de verpakking open van het pizzadeeg en leg je het deeg op het bakpapier. Zo hier en daar kun je hem nog even wat mooier uitrollen zodat je een mooi grote en dunne(re) pizza krijgt. Nu kun je de saus er over heen strijken met een lepel of een kwast. Vervolgens verdeel je eerst de pulled chicken er over heen, en daarna de paprika en de ui. Als laatste strooi je het zakje geraspte kaas er overheen en dan kan ie de oven in! De pizza moet ongeveer 20 a 25 minuten de oven in, maar elke oven verschilt, dus houd hem zelf ook goed in de gaten!
      

    
Nadat de pizza uit de oven is gehaald strooi je er nog wat rucola over heen. Eet smakelijk!

Credits: https://www.lekkerensimpel.com/flammkuchen-met-pulled-chicken/



Goed gevulde brownies

Recept voor 20/25 stukken brownies (je kunt ze natuurlijk ook groter/kleiner snijden :) )
Tijd: Reken maar een uurtje

Benodigdheden:
- 200 gram pure chocolade in stukjes gehakt
- 100 gram (gezouten) boter
- 125 gram basterdsuiker (bruin of wit maakt niet heel veel uit)
- 1 zakje vanille suiker
- 3 eieren
- 50 gram bloem
- 100 gram grofgehakte hazelnoten
- 100 gram witte chocolade
- brownievorm (het kan vast ook wel met een springvorm van 18 cm)
- bakpapier

Bereidingswijze:
Verwarm de oven voor op 180 graden
Smelt de pure chocolade met de boter op een laag pitje in een pannetje. Als dit samen een geheel is, neem je het van het vuur/kookplaat en giet je het in een kom. Klop het met een mixer nog goed door elkaar, zo kan het nu ook even afkoelen. Tijdens het afkoelen kun je de basterdsuiker en de vanillesuiker er alvast door heen mixen. Als het mengsel niet meer super warm aanvoelt, kunnen de eieren en de bloem er door heen. Als laatste voeg je de hazelnoten en de witte chocolade toe. Bekleed de brownievorm met bakpapier. Giet het beslag in de vorm en bakken maar! Het heeft ongeveer 40 minuten nodig om enigszins gaar te worden. Zet de vorm niet te hoog in de oven, want dan wordt je brownie binnen een mum van tijd zwart! In het midden of daaronder is prima.
Als de brownie klaar is (prik er even met een satestokje in: als hij niet meer super nat is, is hij wel klaar) laat je hem even afkoelen, en kun je hem daarna in mooie stukjes snijden.
Eet smakelijk!

Groetjes,
Ilse

de 1,5 meter samenleving van dichtbij

Lieve mensen,

vandaag schrijf ik een zeurblog, of in ieder geval, zo zal het vast voor een aantal voelen. Want wat ik net meemaakte toen ik om een paar boodschappen ging (het wekelijkse boodschappenlijstje was zwaar incompleet helaas) kan ik niet helemaal bevatten. Blijkbaar zijn gisteren alle corona maatregelen versoepeld. We hoeven geen 1,5 meter afstand meer te nemen (dit is natuurlijk niet waar hè), en gaan massaal met het gezin er op uit. Misschien is dit anders in Leeuwarden, Groningen, Gorredijk of Stadskanaal of waar dan ook maar, maar in de Midstraat leek het net wel alsof er bijna helemaal niks aan de hand was. Mensen staan hutje mutje op elkaar te kletsen, en aan de samenstellingen kan ik wel zien: dat is geen gezin die gezellig staat te praten.

Ik snap heel goed dat je thuis gillend gek wordt. Dat zou ik ook worden, maar: ik maak gebruik van skype, whatsapp videobellen, Zoom, Blackboard Collaborate en Microsoft Teams. En niet geheel onbelangrijk: de telefoonlijnen doen het ook nog steeds! Zo zie en spreek ik mijn vriendinnen, klasgenoten, docenten etc, zonder dat ik kans loop om anderen te besmetten of zelf besmet te raken. Want ik heb het niet, of ik denk in ieder geval dat ik het niet heb, en ook mijn familie is gezond. Maar ik hoor ook andere verhalen van diezelfde vriendinnen, klasgenoten en docenten, dat er familieleden zijn die wel ziek zijn geworden, en liggen te vechten voor hun leven. En die klanten in de supermarkt? Die staan lekker te kletsen, zonder afstand, alsof er niets aan de hand is. Ohja, ze blokkeren de paden ook nog enorm, dus als voorbijlopende klant kun je er niet met een 1,5 meter boog omheen.

Zijn we echt zo naïef dat we na het praatje van meneer Rutte en kornuiten gisteren, weer lekker massaal feest gaan vieren? Natuurlijk zag ik het wel eerder, bijvoorbeeld in het park: lekker met z'n vieren eerst wat pizza's scoren bij de pizzeria, waarna ze lekker op een grasveldje in het park zijn neergestreken om het daar te nuttigen. Niks mis mee, maar geen 1,5 meter afstand. Mensen van mijn leeftijd. Wat zou er gebeuren als zij de strijd verloren tegen dit gruwelijke virus? Zoveel familie en vrienden die om hun geven, maar geven zijzelf wel om de familie en vrienden? Kinderen tot en met 12 jaar mogen weer in KLEINE groepjes naar de basisschool na de vakantie en zo hier en daar mogen deze kinderen ook weer sporten.

Maar wij, volwassen mensen, moeten even wachten. Wij moeten ervoor zorgen dat we niet verslappen. Anders loopt de hele zomervakantie en de start van het nieuwe schooljaar misschien wel in de soep. Zover dat natuurlijk in de soep kan lopen.

Er zijn mensen die keihard werken om Corona patiënten er weer helemaal bovenop te krijgen. En wij klappen massaal daarvoor. Wij spelen muziek voor hun en hangen van alles aan de ramen om onze steun te betuigen. Ik betuig mijn steun ook. Door mijn best te doen om die 1,5 meter afstand te houden, hoe lastig dat soms ook is.

Lieve, lieve mensen: houd alsjeblieft afstand. Niet alleen voor jezelf, maar ook voor de mensen die je liefhebt (of iets minder liefhebt). Blijf zo veel mogelijk thuis en ontdek nieuwe hobby's. Een greep uit de verzameling: muziek maken, sporten (kan gewoon in de tuin als je die hebt, en binnen is ook een goede optie), tekenen, schilderen, puzzelen, bakken (haal je ingrediënten tegelijk met je wekelijkse boodschappen), lezen, serie/film kijken, knutselen, skypen/facetimen/bellen met vrienden/familie, etc. Er valt genoeg te verzinnen, dus zoek alsjeblieft niet de drukte op. Ga alleen naar de supermarkt om boodschappen, en steek geen (lange) verhalen af tegen bekenden die je tegenkomt. Maak zo nodig een bel afspraak met die bekende, en praat op deze manier bij. Zo blijven we allemaal gezond en kunnen we het nog navertellen aan onze (klein)kinderen later.

Dit was het pleidooi. Bedankt voor jullie aandacht.

Het volgende artikel zal gelukkig over eten gaan. Dat lijkt mij een betere invulling van deze quarantaine periode.

AllAboutMyLife - with(out) Corona

Hallo allemaal,
Het is wat, dat thuiszitten. Je probeert je ritme wat vast te houden, en toch gaat het niet helemaal soepel. Geen zin meer om huiswerk te maken? Of om überhaupt je bed uit te komen?
Misschien heb ik wat tips voor je!

Bedenk allemaal wat je wél kan doen in deze periode. Dus voor mij is dat: dingen bakken, puzzelen, een blokje om met mem (met 1,5 meter afstand naar voorbijgangers), een kleurplaat kleuren (komt die kleurscheurkalender toch nog goed van pas haha) en ga zo maar door. Zelf vind ik het bijvoorbeeld heel leuk om uitgebreid eten te koken en nieuwe recepten uit te proberen. Daar is nu mooi de tijd voor. Natuurlijk heb ik ook huiswerk, en wil ik gewoon een paar uur per dag saxofoon spelen, maar er blijft zat tijd over voor leuke dingen.

Hierbij het bewijs dat ik al wat aan het tekenen/kleuren ben geweest.

Ook zou je kunnen overwegen om je huis of kamer alvast bloot te stellen aan de grote voorjaarsschoonmaak. Heb je die ook maar mooi gehad! (Mem was blij verrast toen ik vertelde dat mijn kamer opgeschoond was haha). Ook kun je die klusjes die moesten gebeuren nou mooi doen. Muurtje schilderen, nieuwe kast in elkaar zetten of die oven even schoonmaken. 

Mocht je nou je sportschool missen (ik mis het zwemmen bijvoorbeeld best wel, al is dat niet zo makkelijk na te bootsen thuis behalve achter in de sloot springen, brr), er staan héél véél filmpjes op Youtube. Er zijn ook sportscholen die gewoon een online les geven of filmpjes maken die je kunt bekijken. En je zou in theorie zelfs met je sportmaatje kunnen sporten: laptop/telefoon op skype/facetime/zoom en gaan met die banaan!

Natuurlijk mag je ook met een zak chips en een glas cola skypen met je vrienden/familie/klasgenoten. Het liefst natuurlijk onder een veel te warm dekentje op de bank, waardoor je de rest van de dag jezelf niet meer warm krijgt (of ben ik daar de enige in?)

En leer jezelf nieuwe dingen! Op dit moment heb ik genoeg te doen, maar mocht ik nog meer tijd over hebben, wil ik bijvoorbeeld graag gebarentaal leren, of écht leren piano spelen of drummen of: verzin het zelf maar, wat zou je nog eens willen leren?

Hierbij nog een klein lijstje met 65 dingen die je de komende 63 dagen (tot 1 juni) nog eventueel zou kunnen gaan doen. https://www.npo3fm.nl/nieuws/3fm/389600-65-dingen-die-je-kunt-doen-als-je-je-thuis-zit-te-vervelen (alle credits verder voor 3FM)

Er valt genoeg te doen en te beleven thuis, dus je hoeft niet bij de pakken neer te gaan zitten. 

Ik zal maar weer eens gaan toeteren, veel succes de komende weken en tot de volgende post!

Liefs,

Ilse

P.S.: tot nu toe ben ik gelukkig nog niet geveld door onze lieve Corona-miep. Hak haar voor jullie wel even in de pan mocht ik d'r tegen komen ;)

Het leven is een feestje!

Maar je moet wel zelf de slingers ophangen.

De tentamens zijn achter de rug, en de voorjaarsvakantie is alweer bijna in zicht. Tijd om even terug te blikken op een fijne maand. Okey, de eerste week van januari leek een 'ongelukken week'. Het jaar begon met diarree en een zware stoel op een van de kleine teentjes. Gevolgd door een razend snel potje shoppen om een nieuwe winterjas, aangezien de oude problemen had ondervonden in de wasmachine en droger. Daarna werden nog wat afspraken afgezegd, waardoor het enthousiasme en de motivatie voor het nieuwe jaar snel verloren was.

Gelukkig kwamen daar ook weer snel lichtpuntjes aan. Één van de activiteiten waar ik heel erg zin in had, was de semestertoets. Ik wist dat het allemaal goed in de vingers zat, en dat het een kwestie was van 'verstand op nul en gaan'. Voor het eerst in jaren stond ik er niet hartstikke zenuwachtig, en was ik zeker van mijn zaak. Natuurlijk, aan zenuwen ontkom je niet op zo'n moment (misschien ook wel), dus gebeurde er ook wel een klein 'ongelukje'. Uiteindelijk heb ik de toets met een goed cijfer en fijn commentaar afgesloten, waardoor ik weer euforisch verder ga met toeteren. Na deze semestertoets kwamen nog 3 anderen tentamens, waarvan ik van één weet dat die gehaald is, de rest is nog onbekend.

Ondertussen ben ik op gesprek geweest op de muziekpoli in Groningen. Na ongeveer een jaar aan rare diagnoses die maar voor de helft bij het beeld pasten en veel ge-por en ge-prik, kwam er dan eindelijk een nieuwe diagnose die alles wel verklaarde: mijn spieren zijn niet sterk genoeg. Ik hang als het ware aan mij skelet, en dat belast alles enorm. Doordat mijn spierkracht niet echt optimaal is, ligt er een pees tegen het bot aan, en dat knakt af en toe lekker (maar niet heus). Ik heb alle werkzaamheden maar weer opgepakt zoals ik dat voorheen ook deed. Want als je het andere schouder alle taken laat uitvoeren, begint die na verloop van tijd toevallig ook zeer te doen.. Het zal ongetwijfeld nog wel een tijdje duren voordat ik helemaal pijnvrij ben, maar er is hoop ;-). Elke week zwemmen, elke dag oefeningen (tot wel 3x per dag) en elke week even bij de Fysio om het hoekje kijken. Ik vermaak mij de komende tijd nog wel ;-).

Verder staan er weer concerten op de planning. 24 februari hebben wij weer een voorspeelavond van de saxofoon klas, en op 29 februari is er een open dag op het conservatorium, waar ik ook weer speel (in een ensemble).
29 februari is er ook nog een try-out concert in Joure, met onder andere de Jouster Fanfare en het Gelders Fanfare Orkest. En 2 weken later gaat de Jouster Fanfare onderweg naar België om mee te doen aan de VLAMO. Genoeg te doen dus, en genoeg te luisteren voor jullie :)

Hierbij nog even een vet blije foto dat ik eindelijk weer op Bari speelde. 

Het klonk heel beroerd, maar goed, je moet ergens weer beginnen.