Lieve allemaal,
daar was ik weer! Een nieuwe blog, waarin ik terugkijk op het afgelopen jaar. Dit doe ik niet alleen voor mezelf en jullie dit keer, maar ook voor een opdracht van school, genaamd Presentation & Organisation. Ik wil jullie graag meenemen in het afgelopen jaar, laten we zeggen vanaf maart 2019. Misschien komen sommige verhalen jullie al bekend voor omdat ze gedeeltelijk of zelfs helemaal al in een andere post zitten. Scroll dan vooral lekker verder :)
Het is maart 2019. Ik heb net te horen gekregen dat ik mee mag spelen in het Prins Claus Concert waarin we Rhapsody in Blue gaan spelen. Yes! Dat wordt lekker studeren op bari en alt. Maar is dat eigenlijk wel zo lekker? Volgens de fysio heb ik een blessure aan mijn schouder, en dat wil ik ook best geloven: het doet ontzettend zeer om een aantal uur per dag te spelen en daarnaast te reizen en huiswerk te maken. Maar ik heb zo ontzettend genoten van de voorbereidende repetities en de concerten, dat ik de pijn even aan de kant zette. Op 11, 12 en 14 april hadden we de concerten op school, in Tivoli en in de Oosterpoort. Mooie zalen om even te toeteren :) In dat zelfde weekend was er ook nog eens bregepop en was ik aanwezig bij de studiedag van de Jouster Fanfare, waar ik op dat moment nog bij speelde. Ik kan je vertellen, op 15 april was ik gesloopt, van onder tot boven en van links naar rechts. Maar alles voor de fun, alles voor de opleiding en alles voor de club.
Het is mei 2019. Dat stomme schouder wil maar niet over, en inmiddels ben ik bij de 3e therapeut belandt. Na 2 fysiotherapeuten werd het tijd voor een mensendieck. Nog meer oefeningen, beetje naar mijn speelhouding staren, maar het hielp niet. De stress sloeg toe, want ik speelde al een paar weken maar halve repetities mee, en in Juli was er weer Simmerproms! En dat studeren voor school, dat ging ook niet zo lekker, soms gewoon helemaal niet. Daarom besloot ik een corticosteroïden spuit in mijn schouder te laten zetten. Want zoals de huisarts zei: het zal wel een ontsteking zijn. En ik mocht gewoon alles doen wat ik wou. Inmiddels was ik al een paar weken aan de slag als medewerker bij een snackbar, wat hartstikke leuk en gezellig was, maar op sommige momenten ook loodzwaar. En toch huppelde ik een soort van vrolijk verder op school. De tentamens kwamen er weer aan, en dat betekende dat er weer wat meer geleerd moest worden. En er moest natuurlijk heel veel gestudeerd worden. Ik schakelde een aantal versnellingen hoger, en had maar 1 doel voor ogen: alles halen en dan uitgebreid vakantie vieren. Dat slaagde op een enkel vak na, dus de vakantie werd lekker gevierd met vriendinnen in Brabant.
Het is eind augustus 2019. Ik word knettergek: het schooljaar begint weer bijna, en ik heb nog steeds last van mijn schouder tijdens het spelen, terwijl ik 8 weken rust heb genomen! 8 HELE WEKEN. Ik besloot wat meer research te doen naar een fysiotherapeut die gespecialiseerd is in schouderproblematiek, en jawel hoor, er was gewoon 1 in Joure. Daar heb ik het fysiotraject voortgezet. Inmiddels had ik mijn baan bij de snackbar opgezegd, want ik wou weer graag het huis uit. En om elk weekend naar huis toe te vliegen, dat was niet zo'n goed idee vond ik. Na een aantal weken school speelde ik mee met de Bachdag in Grou met het Saxofoonorkest o.l.v. Karl Veen, echt een hele leuke ervaring om daar eens mee mee te spelen. Daarna kwam er een vraag vanuit de Jouster Fanfare of ik wou invallen tijdens Proud on Stage. Ik kan geen nee zeggen, en nam het aanbod aan. Het waren 2 prachtige concerten, met heel veel choreografie, ook door ons als orkest. Strak in één lijn lopen blijkt moeilijker te zijn dan dat ik van te voren dacht. Je moet namelijk niet alleen op je muziek letten, maar ook op wat je buurvrouw/buurman doet aan bewegingen. Dit is natuurlijk wel geoefend van te voren, maar toch blijft het spannend op het podium. Ook voor het theaterconcert op 8 december in Sneek had de JF mij gevraagd. En natuurlijk kon ik weer eens geen nee zeggen. Het was een behoorlijk pittig repertoire met onder andere 'The Days of Anger' en 'Libertadores'. En in die week daarvoor hadden we de kamermuziekweek. Dit jaar mochten wij als 3e jaars het 1e semester organiseren, en ik gaf mij op voor de groep die zich bezig hield met de 'logistieke planning'. Ik nam het maken van het rooster op mij, en weigerde hulp van anderen. Dat had ik beter niet kunnen doen. Want de laatste weken waren opeens wel heel hectisch en stressvol met annuleringen, omzetten van concerten, omzetten van beoordelende docenten etc. En dan komt daar nog een concert boven op in het weekend. Goed geregeld weer allemaal.
Als klap op de vuurpijl vond de fysiotherapeut dat ik misschien beter een tijdje niet saxofoon moest gaan spelen, en misschien sowieso even een tijdje niet naar school. Dan kon ik wat meer rust in mijn hoofd creëren en mij eens echt gaan focussen op het herstel, want dat ging nog steeds niet zo goed. Dit maakte mij natuurlijk helemaal gek, dus ik besloot weer eens wat research te doen, en wat blijkt: er is gewoon een heuse muziekpoli in het UMCG.
In januari vond het eerste gesprek plaats op de muziekpoli. We kwamen tot de conclusie dat er geen sprake was van een ontsteking, maar dat die spiergroep gewoon niet sterk genoeg was om die saxofoon de hele tijd te dragen. Idioot, niet? Ik was er kapot van. Ik heb bijna een compleet jaar weggegooid door niet te trainen, en alleen af en toe te zwemmen om de conditie op peil te houden. Dit was tevens ook de eerste stagedag van de externe stage. Je kunt je misschien wel voorstellen dat ik daar niet echt super vrolijk zat.
De eerste vervolgafspraak in het UMCG was een maand later. In de tussentijd ging ik nog met vriendinnen een weekje naar Ameland, wederom een vakantie zonder saxofoon. De vervolgafspraak bestond uit een gesprekje met de psychomotorisch therapeut (ik vind het echt een hele chique benaming, had er ook nog nooit van gehoord) en een bezoekje aan fysiotherapeut nummer 5! Bij de fysio gingen we meteen los met allemaal oefeningen (nog meer oefeningen) en daar kon ik weer mee aan de slag. Intussen was ik ook eindelijk klaar met de zoektocht naar een kamer, want ik sloeg er 1 aan de haak, midden in de stad voor een leuke prijs. Per 4 maart kon ik in de kamer terecht. En daar had ik natuurlijk ontzettend zin in!
Het begin van maart was echt gekkenhuis. Ik was aan het verhuizen (ook mentaal), had repetities met een saxofoonorkest van de externe stage en met de JF, en op school werden er ook de nodige uren besteed. Ook kwam Corona steeds meer in beeld. De vraag was hoe lang we nog zonder lockdown kwamen te zitten. Het antwoord was: niet lang. Gelukkig kon ik nog 3 hele nachten in Groningen doorbrengen voordat we noodgedwongen thuis kwamen te zitten. Ik maakte de keuze om weer naar mijn ouders te gaan, zodat ik daar (bijna) ongestoord kon gaan studeren. Alles viel weg, en dat maakte het soms best moeilijk. Niet alleen gingen concerten niet door en mocht ik per direct geen les meer geven, ook gingen de fysiotherapeutische behandelingen niet door, waardoor het herstel bleef haperen. Om dat tegen te gaan heb ik weer contact opgezocht met de fysio in Joure (ik was echt net een week bij haar weg) om met haar verder te werken aan het herstel. Wonderbaarlijk genoeg mocht ik op de praktijk komen voor 'afstand' training en konden we zo verder. En dat ging heel goed. Ik ging uit mezelf ook meer sporten (het werd ook steeds mooier weer) en dat wierp zijn vruchten af in het herstel. Daarom hebben we nu eerst het avontuur in het UMCG weer afgesloten, en gaan we kijken hoe het komt als ik straks weer fulltime op school zit en aan het werk ben. Daar is nu mooi de tijd voor. Ondertussen zaten we als saxofoonklas niet stil, en organiseerden we een livestream evenement waarbij iedereen een stuk speelt vanuit de woon/slaap/studeerkamer. En het leuke is: ik speel weer bari! Na echt maanden in de koffer gelegen te hebben, heb ik hem er weer rustig bij gepakt en ben ik begonnen met het instuderen van Pimpin', een heel leuk stuk met tape (audiobegeleiding). Maar zo hoog als mijn motivatie de eerste weken was, zo laag zinkt de motivatie in de weken na het concert.
Het is meivakantie. Ik stel mezelf de deadline om alle filmpjes in de vakantie af te maken, zodat ik daar niet meer over in hoef te zitten. Filmpjes voor projecten en filmpjes voor kamermuziek. Echt vakantie, dat zat er niet in. De week daarna volgt de eerste toets in dit nieuwe 'corona tijdperk'. Of nouja, een diagnostische toets. Inmiddels ben ik het thuis zitten zo zat geworden, dat ik opzoek ben gegaan naar een baantje. Gisteravond heb ik mijn eerste dienst gehad bij een pizzeria in Groningen, en dat betekend dat ik (eindelijk) weer terug verhuis naar het mooie Grunn. De school gaat ook weer gedeeltelijk open, dus er zal vast gelegenheid zijn om te studeren. En anders moet ik mijn huisgenoten maar even storen voor een paar uur per dag.
Het voelt fantastisch om weer op de goede weg te zijn, zowel met dat stomme schouder als met alle corona-problematiek.
Ik geloof dat dit eerst wel weer genoeg leesvoer is.
Stay safe, stay healthy!
Groetjes
Ilse
